Amores romanticus en el Corral
Ideal, Andres Molinari, 2019-07-11
Conciero a duo, entre violin y piano, en el ciclo 'maestros del futuro'
Ultima noche del nuevo ciclo el Festival ha denominado 'maestros del futuro' arriesgándose a introducir en su programma grande a artistas muy jóvenes, casi que empiezan su carrera musical, aunque ya reconocidos por algunos premios y positivas frases de la critica. Mediando la postrera de este ano, de nuevo el matrimonio Schumann, compuesto por Clara y Robert, junto al amigo de ambos, algo mas de ella que de él, Johannes Brahms. Amores románticos a tus bandas que se perciben lejanamente en la música compuesta por los tres mas compatriotas.
Con menor cotilleo y mas metafora, otro amor fue saliendo de su silencio en la noche: la acendrada complicidad entre el violin y el piano. En este caso en manos de la violinista belga Jolente De Maeyer y del pianista de ascendencia húngara Nikolaas Kende.
La violinista nos ofreció una version de la sonata de Robert limpida y llena de encanto, rica en melodias de anoranza y rotunda en su brio final.
Su compañero es un pianista que promete, caricias con el teclado, expresivo en coloridos y mimoso con la melodia. Buen dosificado de los grados de afectación que definen el alma romantica.
Genero chico es el nombre castizo que recibieron las obras escénico musicales españolas, emanadas de la zarzuela, pero de mucha menor duración y enjundia. Aunque los que hablan sin tino usan este calificativo come si fuese una música menor, confundiendo calidad con duración. Igual epíteto y con similar sentido, podríamos usar para referirnos a estas romanas, arabescas y sonatas que no por breves son menos exquisitas ni están mejor escritas. Pereceria que este genero 'chico' de escaso chinchimpun no atrae al gran publico, pero algo tendrá cuando anoche se lleno por completo el Corral del Carbon. Sera su recóndita belleza, o su quintaesencia romantica del amor, o que los granadinos siguen deseando música, mas música, buena música. Y muchos jóvenes en bajo el emparrado. Quien tenga ojos para ver y poder para mejorar esta ciudad, que saque sus conclusiones.
C
Crescendo Magazine, Aline Giaux, 2017-04-14
Lyricism, energy distinguish Belgian violin-piano duo at Flagler,
Palm Beach ArtsPaper, Dennis D. Rooney- 2017-02-14
Sitting in the Music Room of Whitehall, the 1902 stately home of Henry M. Flagler at Cocoanut Row and Whitehall Way in Palm Beach, and now the museum that bears his name, reminds me a little of hearing a concert at the Frick Collection in New York.
Henry Clay Frick and Flagler, were both tycoons (steel and oil, respectively) whose residences became notable for concerts. True, the Flagler doesn’t have Watteau panels in its Music Room, but it does have a group of caryatids sporting candelabra on their heads.
The decorative centerpiece, however, is a 1903 Model B Steinway grand piano in an art case with gilt decorations that was a gift from Flagler to his wife, Mary Lily, in 1903. For many decades, the piano had been absent from the building, only to be returned for the museum’s centennial in 2002. It was claimed that it had not been played during its absence. Hearing it played by Nikolaas Kende, who partnered violinist Jolente De Maeyer, it was clear that, if so, the instrument had been lovingly restored.
These Belgian artists offered a program that began with Beethoven and ended with Schubert. Interestingly, both works by those composers that were chosen had been recorded in the late 1920s by Fritz Kreisler, one of the most famous violinists of the first half of the last century, and the equally celebrated pianist, Sergei Rachmaninov. De Maeyer and Kende did nothing to emulate that duo except to offer their own musically sensitive, stylistically aware and expressive interpretations.
One noticed immediately the pervasive lyricism of their playing. The historic piano was voiced more dulcetly in its upper register than is usual for modern Steinways and was also somewhat less powerful in the lower register, making it ideally suited for the rather reverberant acoustics of the room. It is truly an instrument for chamber music. Kende had its measure from the outset and gave wholly successful support to De Maeyer throughout. She, playing a Guadagnini violin with a Tourte bow, displayed an excellent technical foundation and considerable interpretative experience.
Ludwig van Beethoven’s Sonata in G, Op. 30, No. 3, is the last of three such works gathered under that opus number. It was written between 1801 and 1802, and published in May 1803, dedicated to Tsar Alexander I of Russia. (There is some dispute over whether or not Beethoven received a diamond ring that the tsar was supposed to provide in return.) Like its companions in the set, the sonata is a mature work that reflects increasing abstraction of the composer’s musical materials while also indulging in some unconventional rhythmic and dynamic features, but the overall impression is pastoral with rustic tinges. De Maeyer and Kinde made an immediate impression in the first movement’s opening scalar passages ending on a high G. These were both forceful and elegant. The following minuet can easily be played sentimentally but the players avoided that in favor of singing style and rhythmic subtlety. The dance-like final rondo brought the work to a spirited conclusion.
Felix Mendelssohn wrote three violin sonatas but only that in F minor, Op. 4, composed in 1824, was published in his lifetime. It has brief cadenzas for both instruments and a mood influenced by both ardent romanticism and Hebraic cantillation. It begins with a passage for solo violin. Even at age 14, Mendelssohn’s exploration of Bach can be discerned. De Maeyer and Kinde explored its often-stormy moods expertly.
After intermission came Mélancholie by Belgian composer César Franck, who himself contributed one of the most popular of all violin sonatas, written in 1886, to the repertoire. About that same time, he composed a leçon de solfège for use in his teaching at the Paris Conservatory. He seems to have forwarded the little piece to his publisher, who doubtless arranged it for violin and piano, but it did not appear in that form until 1911, by which time Franck had been dead for two decades. De Maeyer and Kinde pleasingly negotiated its contrasts in texture and dramatic shaping that suggest the echoes of its pedagogical origins.
Franck’s training was at the keyboard but Franz Schubert’s was as a violinist, and his idiomatic writing for the instrument is attractively displayed in his Sonata in A (D. 574), written in August 1817. Its intimate lyric exchange has made it a favorite work since its publication in 1851, one of a number of works posthumously discovered by the composer’s brother, Ferdinand and published by Diabelli, who gave it the nickname “Duo.” Occasional attempts at virtuosity do not persist yet give plenty of technical challenges. De Maeyer and Kinde made it all sound easy.
For an encore, they played Kreisler’s Schön Rosmarin, one of the Alt-Wiener Tanzweise published in 1905. (Kreisler deliberately misattributed them to Joseph Lanner but later confessed to authoring them himself.) It was a clever choice to bind the program together (beginning and ending in the key of G), although the players suggested little of the miniature’s humor or charm, and seemed more focused on energy.
Kreutzersonate, Jolente De Maeyer, viool, Nikolaas Kende, piano English Translation
De Standaard, tjb, 2016-02-10
Wat doet muziek en waarom doet ze wat ze doet? In Tolstojs novelle De Kreutzersonate wordt de muziek van Beethoven vervloekt omdat ze ons dingen laat voelen die we eigenlijk niet voelen. Maar wat zielstoestanden
betreft, hebben Jolente De Maeyer en Nikolaas Kende van Tolstoj geen lesje te leren. Op hun debuutplaat klinkt de bewuste sonate van Beethoven ver re van hartstochtelijk, maar vooral opgeruimd en meeslepend. Het rol lenspel van dit duo staat voortdurend
op scherp: zij de activist, hij de lyricus. Olympisch over zicht en poëtisch inzicht houden elkaar continu in ba lans, zoals ook blijkt uit de stukken die het plaatje ver volledigen: een spartaans mooie Pärt en een zangerig precieuze Sjostakovitsj. Innemende recitalplaat, die je na de laatste track meteen opnieuw wil beluisteren.
★★★★
Kreutzersonate, Jolente De Maeyer, Nikolaas Kende English Translation
Klara, Liesbeth Vereertbrugghen- 2016-02-14
De langverwachte eerste cd van het duo De Maeyer-Kende is een feit. De CD is opgebouwd rond de legendarische Kreutzersonate, Sonata nr.9 in A, op.47 (1803) van Ludwig Van Beethoven. Deze sonate bleek onspeelbaar voor violist George Augustus Polgreen waardoor Beethoven ze 'tweedehands' opdroeg aan de vioolvirtuoos Rudolphe Kreutzer. Ook hij liet deze sonate opzij liggen vanwege 'schandalig onbegrijpelijk'.
De Maeyer die door Klara werd bekroond voor haar 'technisch hoogstaand en artistiek inspirerend vioolspel', beheerst deze sonate helemaal met een volle krachtige toon, loepzuivere akkoorden en een dito intonatie. Het duo – ook man en vrouw in het werkelijke leven - is duidelijk goed ingespeeld op elkaar. Ze kennen het stuk door en door vanwege de voorstelling die op dit moment nog toert: Kreutzersonate. Als het verlangen maar stopt. De CD is aangevuld met werken die qua thematiek en inhoud aansluiten bij zowel Beethoven en de novelle Kreutzersonate van Tolstoi, namelijk Arvo Pärts Fratres en de Preludes voor viool en piano van Dmitri Sjostakovitsj, welkome arrangementen van een oorspronkelijke versie voor piano. Kamermuziek om te savoureren.
★★★★★
Kreutzersonate, nominatie gouden label English Translation
Klassiek Centraal, Yarrid Dhooghe- 2016-03-22
Violiste Jolente De Maeyer en pianist Nikolaas Kende brengen met hun cd ‘Kreutzer Sonata’ vuur, passie, strijd, misschien zelfs muzikale seks naar de huiskamer. De Maeyer en Kende vereeuwigden de muziek op een cd. En wat voor één!
‘Passie’ is het onderwerp van de werken die De Maeyer en Kende selecteerden voor deze opname. De cd opent met Beethovens Kreutzersonate voor viool en piano, die in Beethovens tijd door een criticus werd onthaald als ‘artistiek terrorisme’. Kende en De Maeyer nemen bijna integraal Leo Tolstojs interpretatie van passie, jaloezie en intimiteit over. Al vanaf het begin is de luisteraar getuige van een discussie tussen piano en viool. De Maeyer neemt daarbij als eerste op fragiele wijze het woord, waarna Kende enkele maten later invalt en een palet van donkere harmonieën de klagende violiste tracht te omhelzen. Benauwd probeert De Maeyer zich los te trekken van deze beklemming. Een achtervolging tussen de violiste om vrijheid en pianist om dominantie ontplooit zich in het presto. Rustpauzes geven ruimte voor bezinking. Zij kijkt dan achter zich met liefde die steeds meer verdrongen wordt door angst. Hij loert gespannen en achterdochtig, maar ook verlangend.
Het contrast met het tweede deel van deze sonate van Beethoven is groot: een eenvoudig thema gevolgd door vier variaties. De Maeyer en Kende verruilen de dramatiek voor speels geflirt. Violiste en pianist hebben zorg voor articulatie en dialoog. In de derde variatie zetten ze meer in op kleur. Pianist en violiste voeren een gemoedelijke dialoog met prachtig uitgesponnen melodieën in de vioolpartij.
Het derde deel is een speelse tarantella. De Maeyer en Kende kiezen ook deze keer voor een theatrale uitvoering. Zwaar drama laat de muziek hier evenwel niet toe, maar geflirt tussen de violiste en pianist is haast heel de tijd aanwezig. Virtuoze schertsen voor zowel piano als viool doen het zwaarmoedige uit het eerste deel bijna helemaal vergeten.
Haast meditatief is Arvo Pärts Fratres. In dit werk met een eenvoudige samenhang, maar rijke harmonieën ontstaat er een haast etherische omgeving. Het werk dat een eerste versie heeft voor strijkers en percussie, spelen De Maeyer en Kende in Pärts eigen versie voor viool en piano. Virtuoze partijen zijn er zowel voor violiste als pianist. De Maeyer en Kende slagen erin om een goede balans te vinden die de etherische sfeer niet doet barsten.
Niet muziek van Bach, zoals in het toneelstuk, maar wel van Dmitri Shostakovich programmeren De Maeyer en Kende op deze cd. Afsluiten doen ze met een selectie preludes van deze Russische componist in een bewerking van Dmitry Tsyganov, die negentien van de vierentwintig preludes arrangeerde voor viool en piano. Kende en De Maeyer brengen zes van deze speelse miniaturen. Ze weten goed het karakter van elk van deze werkjes te vinden. Vooral de ultrakorte Prelude nr. 15 in re-mol groot blijft goed in het geheugen hangen. Zeer decisief spelen pianist en violiste hun partij. Het werkje begint in media res en bouwt geleidelijk op naar een zeer uitbundig hoogtepunt om tot slot net zo plots als het begonnen was te eindigen.
Jolente De Maeyer en Nikolaas Kende kiezen resoluut om als acteurs te werk te gaan. Ze willen niet ‘een’ verhaal vertellen, maar ‘hun’ verhaal. Dit leidt soms tot zeer ver doorgedreven interpretatieve keuzes, maar het gaat nooit erover. Dat ze daarbij technisch ook uitzonderlijk sterk gewapend zijn, maakt het alleen maar nóg beter. De Maeyer en Kende leveren met ‘Kreutzer Sonata’ een uitzonderlijke plaat af.
★★★★★
Beethoven, Pärt, Sjostakovitsj English Translation
Luister, Hans Quant 2016- February
Een contrastrijk recital-programma. Met de veeleisende Kreutzersonate wordt een opwindende start gemaakt. Fel, met temperament, maar soms ook onrust en gejaag in het eerste deel. Het klankbeeld, nu en dan schrille uithalen van de violiste en een opdringerige pianoklank, draagt bij aan die onrust. Toch is het, eenmaal gewend aan de klank, een heel overtuigende en spannende interpretatie. Het variatiedeel, Andante, slaagt fraai, het spel in de finale is evenwichtiger dan in het eerste deel. 'Fratres' van Pärt verloopt sfeervol en geconcentreerd. De bewerkingen, door violist en vriend Dmitry Tsyganov, voor viool en piano van de Preludes voor piano van Sjostakovits, zijn dankbare vehikels voor het duo De Maeyer-Kende om hun muzikaliteit te tonen: met ironie, humor en satire tot aan onbegrensde emotie en tederheid. Sjostakovitsj heeft het erin gelegd, zij maken het hoorbaar.
Kreutzersonate, als het verlangen maar stopt
The Post Online, Peter Olsthoorn- 2015-09-01
In de Belgische productie van twee paren, musici en acteurs, die komend jaar in Nederland te zien is, verrijken sonates van Bach en Beethoven een toneelstuk over passionele liefde. Met als kern de Kreutzer Sonate.
...Het publiek liet zich opzwepen door het fantastische muzikale duo Nikolaas Kende op piano en Jolente De Maeyer op viool. In die zin is het toneel meer een ondertiteling bij de muziek dan de muziek de tekst begeleidt. Hoe dan ook een bijna twee uur zinderende Kreutzer Sonate.
Endler Konsertreeks: Nikolaas Kende English Translation
Carine Janse van Rensburg- 2015-03-28
Die skraal, beskeie figuur van die pianis straal 'n amper eteriese aura uit wanneer hy op die verhoog verskyn. 'Boy in a bubble,' dink ek. En ja, wanneer hy speel, raak hy weg in daardie borrel. Dis net hy en sy musiek. En wanneer hy ophou, is ek amper huiwerig om te klap. Bang die brose borrel breek onder die aanslag van disharmoniese applous. Nikolaas Kende se aanslag is lig, maar ernstig. Hy bekoor hierdie lekeluisteraar. Sy vertolking van Schubert se Klaviersonate in A-mineur, D537, laat reg geskied aan die afwisselende drif en lirisme van die sonate.
In Liszt se toonsetting van 'Drie sonette van Petrarca' resoneer die hunkering na die onbereikbare geliefde. Die pianis slaag daarin om die dromerige verlange en elegiese stemming enersyds, en die ekstase van die liefde andersyds, in die luisteraar se gemoed te laat eggo en iets van 'n herkenning te wek.
Die elegiese stemming van Liszt wordt vervolgens voortgesit in Chopin se Nokturne in C#-mineur.
In Alexander Siloti se verwerking van JS Bach se Prelude in B-mineur toon Kende sy tegniese vaardigheid.
Die hoogtepunt is een van Beethoven se laatste komposisies vir klavier- die passievolle Klaviersonate in C-mineur, Op 111. Die werk bestaan uit twee kontrasterende bewegings: 1. Maestoso- Allegro con brio ed appassionato en 2. Arietta -Adagio molto, semplice e cantabile. Kende gee 'n hartstogtelike vertolking van due komposisie waariir dujweks gesê word dat dit wissel tussen 'weerstand en oorgawe', 'die huidige en die hiernamaals', manlike teenoor vroulike.
Kende se optrede uitmuntend English Translation
Zuid-Kaap Forum - 2010-05-05
Nikolaas Kende, 'n 34-jarige pianis uit een van die lande wat 'n jarelange kultuur verdrag met Suid-Afrika het, het 'n pragtige program van hoofsaaklik romantiese musiek voorgedra. Die Sonata in A min in drie bewegings is tipies Schubert met vol, ryk akkoorde afgewissel met ligte, fyn passasies. Die tweede beweging is baie beweeglik met 'n pragtie singende melodie teenoor ligte speelse begeleiding. In die derde beweging was daar volop toonleer passasies en trillers- alles voortreflik uitgevoer. Liszt se musiek word gekenmerk deur intense tegniese vaardigheid. Sy Tre Sonetti del Petrarca is amper soos drie klein sonatatjies en is meesterlik met fyn, flinke vingerwerk uitgevoer. Chopin se nocturnes, oftwel Nagliedere, is altyd gewild.
Hierdie werke is strelend en romanties van aard en verg 'n besondere gevoelvolle aanslag deur die pianis. Kende het die gehoor meegesleur met die Nocturne in C-kruis Min.
Bach se Prelude in B mineur is oorspronklik vir die orrel geskryf en is meer van 'n studie om tegniese vaardigheid te illustreer. Weereens het Kende gewys dat hy dit foutloos en met gemak en gevoel kan baasraak. Die laatste stuk was Beethoven se Sonate Opus 111.
Dit is 'n aangrypende stuk musiek vol energie en drama. Die tweede beweging is ryk en emosioneel, variasies op 'n tema met 'n aangrypende klimaks aan die einde. Kende se gevoelvolle vertolking het talle van die gehoor tot trane beweeg. Beethoven was al stokdoof toe hy hierdie sonate geskryf het en volgens oorlewering, het hy beweer dat hy niks verder gehad het om te sê nie. Die pianis is staande toegejuig.
Goudeerlijke Brahms van Nikolaas Kende
Pianowereld, Wenneke Savenije - 2015-02
De Belgische pianist Nikolaas Kende (1981), zoon van pianisten en oud-leerling van Jan Wijn speelt deze complexe pianosonate in al zijn grillige wendingen met een goudeerlijke muzikale betrokkenheid. Transparant en helder omlijnd van vormgeving, maar ook vol passie en, waar nodig, weemoedige lyriek. Nergens maakt hij 'misbruik' van de symfonische allure van het werk om virtuoos te kunnen schitteren. Al even integer, doorwrocht, empathisch en genuanceerd van klank speelt Kende de Variationen über ein Thema von Robert Schumann, op.9, een eerbetoon van Brahms aan de inmiddels in een inrichting opgesloten Schumann op een thema waarop Clara Schumann al eerder variaties had geschreven. Ook in dit werk creëert Kende een sobere maar intieme sfeer, alsof je staande naast de vleugel in zijn muziekkamer getuige bent van zijn verinnerlijkte speurtocht naar de meest 'eerlijke' Brahms. Kende geeft je het gevoel dat je over zijn schouder mag meekijken in de geniale partituren van Brahms.
Première Kreutzersonate
Klassiek Centraal, Vivane Redant- 2015-01-15
Met deze voorstelling speelt t,arsenaal mee in een hogere divisie, zowel op muzikaal vlak als wat de acteerprestaties betreft.
Twee kunstenaarskoppels kruipen onder de huid van de toeschouwer en geven elkaar op een indrukwekende wijze weerwerk, als twee jasjes die perfect passen, elkaar complementeren en elkaar in een associatief veld naar een hoger niveau optillen.
De muziek van Beethoven, Bach en Arvo Pärt is zo sterk aanwezig en wordt zo ingehouden of met bravoure vertolkt, dat je op een bepaald ogenblik denkt: tegen die machtige en sfeervolle klankwereld is het voor de acteurs moeilijk optornen. De gekozen fragmenten verklanken op een heel substantiële manier de gemoedstoestand van de acteurs. De betoverende kracht van muziek. Als een soort elektriciteit, vonkend, knetterend, zalvend. Nikolaas Kende bespeelt op een haast sensuele manier de vleugelpiano, soms zacht en teder en dan weer met kracht. Jolente De Maeyer legt meer bravoure in haar vertolking. De gekozen muziekfragmenten spinnen draden doorheen de hele voorstelling, zoals de soms etherische en/of dreigende tonen uit het oeuvre van Arvo Pärt.
Kreutzersonate, als het verlangen maar stopt
De Standaard, Geert Van Der Speeten- 2015-01-10
... Maar wat de voorstelling doet opveren en drive geeft, is de livemuziek. De pianist Nikolaas Kende en de violiste Jolente De Maeyer hadden een grote inbreng in de keuze van de stukken en de manier waarop muziek en tekst in elkaar haken. In de finale wordt een sonate zonder pardon verknipt en met veel gevoel voor drama ingeschakeld. De sensuele verstrengeling van woord en klank lukt uitstekend. Kreutzersonate is, behalve theater, ook een onstuimig recital. De muzikale spanningsopbouw, de levendige contrasten: Tolstoj had het bij het rechte eind toen hij waarschuwde voor de directe impact die muziek kan hebben.
Kreutzersonate, als het verlangen maar stopt
Mediawatchers.be, Swa Van De Brul- 2015-01-10
NAAST DE BUREN en t,arsenaal mechelen verruimen met hun nieuwe productie Kreutzersonate, als het verlangen maar stopt het Vlaamse cultuuraanbod! Zulk een uitdrukking vraagt naar meer duiding. Geven we deze voorstelling een plaats in het genre muziektheater? De vraag dringt zich op. De ‘muziek’ is een belangrijke speler in het verhaal maar staat op zijn beurt los van wat er op het podium gebeurt. Om helderheid te scheppen lijkt ‘gesamtkunstwerk’ nog de beste omschrijving.
Voor de muziekuitvoering werd beroep gedaan op Jolente De Maeyer en Nikolaas Kende, twee virtuozen die in het concertmilieu internationale faam vergaarden. Zij voeren de muziek van Ludwig van Beethoven, Bach en andere meesters sprankelend uit en maken zo ook deel uit van de handelingen in het verhaal. Zo belanden we meteen ook bij het uniek karakter van Kreutzersonate, als het verlangen maar stopt. De partituur wordt als heilig beschouwd waardoor de toeschouwer wordt getrakteerd op een volwaardig concert dat opgaat in een toneelvoorstelling waardoor het belevingsgevoel uitgroeit tot iets unieks.
Nikolaas Kende, poète jusqu'au bout des doigts English Translation
Le progres, Jean-Luc Perrot - 2010-05-05
Dans le premier récital, consacré aux compositeurs belges, Nikolaas Kende débutait avec "Prélude, Fugue et Variation" de César Franck, originellement écrit pour harmonium et piano, ici transcrit (par qui?) pour piano seul. C'était fort beau, très nuancé, d'un calme souverain.
Nikolaas Kende interprétait ensuite des compositeurs peu connus du public français, dans la mouvance debussyste: Joseph Jongen, Lodewijk Mortelmans, Robert Herberigs. Le jeune pianiste n'avait pas son parail pour traduire les demi-teintes, les clairs obscurs, dans une ambiance impressionniste. Poète jusqu'au bout des doigts, il terminait avec "Prélude, Choral et Fugue" de Franck, tour en souplesse et en raffinement, sachant déjouer les méandres de cette oeuvre complexe aux chatoiements multiples.
Avec beaucoup de simplicité, Nikolaas Kende offrit en bis un court mouvement d'une sonate de Schubert: charmant et d'une extrême délicatesse.
Evenwichtig en transparant
Cobra, Vincent Goris- 2010-06-04
Het Narziss und Goldmund Trio werd opgericht in 1999 door violist Wietse Beels, celliste Mieke de Lauré en pianiste Katelijne Burie. Sinds 2007 is Nikolaas Kende - zoon van pianisten Levente Kende & Heidi Hendrickx - vaste pianist en hij zorgt alvast voor een nieuw elan. Het trio klinkt bijzonder evenwichtig en transparant in deze nieuwe opname van het tweede pianotrio. De muzikanten laten elkaar de ruimte om op de voorgrond te treden zonder solistisch over te komen - luister maar naar het begin van het Andante con moto waarbij de melodie zo mooi wordt doorgegeven van de cello naar de piano - en spelen daarbij haarfijn samen. Geen enkele melodie of harmonie in deze Schubert komt geforceerd over, en je hoort dat het trio veel plezier beleeft aan het samen musiceren.
Grote pluim voor de opnametechniek die elk instrument zeer natuurlijk tot zijn recht laat komen. Een warme aanrader dus, en we hopen het Narziss und Goldmund Trio in de nabije toekomst toch weer meer op de Vlaamse podia te mogen begroeten.
LORENZ PIANIST PLAYS THE BIG TIME- Fresno hosts brilliant artist's American recital debut.
By Larry Warkentin, http://musiccriticfresno.com/ - 2009-11-16
For nearly four decades the Philip Lorenz Memorial Keyboard Concert series has brought the world’s brightest and best pianists to Fresno. Artists such as Enmanuel Ax, Paul Badura-Skoda, Ruth Laredo, Garrick Ohlsson and Philippe Entremont have performed challenging and beautiful piano literature with the highest level of musicianship.
On Sunday, November 15, 2009 at 7 PM in the recital hall at CSUF a new name was added to that list. Nikolaas Kende is a native of Antwerp, Belgium and has performed to critical acclaim in numerous European venues. He recently appeared with the Waco, Texas symphony as a concerto soloist. His appearance in Fresno is his first full length American recital.
Sometimes awards, like the Nobel Peace Prize, are given on the basis of future promise. Kende may not yet belong in the pantheon of international stars, but he has technical and interpretative ability that show promise and deserve high praise. Remember his name. Someday, in the not so distant future, Fresno will be proud to say that his American recital career began here.
His program was not one of overwhelming technical difficulty but when technical dexterity was demanded Kende clearly was up to the challenge. The opening Schubert Sonata in A Minor, D. 537 is filled with delicate melodies and charming modulations. Kende understood the poetry of each phrase. The first movement was followed by a pristine second movement. This melody, which has been used as the theme of a popular television series, he played with charm and grace. The final movement had moments of drama, but generally seemed rather restrained.
The “Dances of Marosszek” by Zoltán Kodály offered some of the best moments of the recital. Kende painted a mural with contrasting colors and exciting rhythm. The opening scene was dark and foreboding, the pedal was used like impasto in an expressionist painting. The mood changed from romance, to humor, to enthusiastic folk dancing and Kende was in control of the canvas. One moment we were charmed with delicate flourishes in the upper register and the next we were overwhelmed with powerful octaves. Through the use of dynamics and tempi Kende brought the composition to a powerful conclusion. This work, more than any other on the program, displayed the breadth of Kende’s interpretive ability.
Of all the Beethoven sonatas he might have selected, Kende chose the Sonata in E Minor, Op. 90 to open the second half of the evening. This is Beethoven at his most serene. There is little of the sturm und drang for which Beethoven is famous. The music suited Kende perfectly. This was carefully etched classicism, a performance of ideas rather than grand gestures. This was poetry in which each note was placed with care and every phrase played with musicality.
The final works of the program were by Franz Liszt. Sonetto 104 del Petrarca which Liszt wrote as a remembrance of his travels in Italy, and Ballade No 2. Kende played the Sonetto beautifully but with more restraint than one usually finds in Liszt. It was immediately followed by the Ballade as though the Sonetto and the Ballade were intended as two movements of a single composition. Kende kept his hands on the keyboard during the transition. The Ballade is a typical Liszt exercise in excess. Rapid arpeggios and scales decorate the work. Kende was master of the music. He made the most difficult flourishes seem effortless.
The audience responded with enthusiasm and he rewarded them with Liszt’s elaboration of Robert Schumann’s Widmung as an encore. Kende’s sensitive performance of this familiar work brought the evening to a beautiful conclusion.
WSO opens season with warmth, basics
Waco Tribune-Herald by Carl Hoover - 2009-09-25
The Waco Symphony Orchestra opened its 2009-10 season Thursday night with a program short on flash and frills, but solid in good music-making, anchored by pianist Nikolaas Kende’s warm performance of Brahms’ Piano Concerto No. 1.
The tall, slender Kende, a young Belgian pianist making his American debut, brought out the emotion and meaning of the Brahms concerto, his broad hands rolling out swelling arpeggios and parallel octaves up and down the keyboard.
Kende handled the concerto’s moments of technical virtuosity and pyrotechnics - the rousing opening passages of the third movement come to mind - but brought out the piece’s heart and tempered passion. One could almost imagine a young Brahms at the keyboard doing precisely the same thing: more intent on communicating his piece more than dazzling listeners with his performance.
The darker, dramatic concerto showed off the orchestra, led by Music Director Stephen Heyde, as well. The string section gave muscle to Brahms’ building crescendos, a volume that seemed to be missing in the Beethoven Symphony No. 8 that ended the program’s first half, and horn player Kim Rooney supplied a nice duet with Kende’s piano.
"Nachtmusik" bei der Musikfestwoche
Westfällische Rundschau bei Andreas Wolf - 2007-07-09
...Und schliesslich der abgerundete Schlusspunkt mit Ungarischen Tänzen von Johannes Brahms, mit Bravour und Entschiedenheit vorgtragen von Irma Kliauzaite und Nikolaas Kende.
Das gewichtigste Stück des Abends war Beethovens Sonate cis-moll, op.27/2, die Mondscheinsonate. Hier bot der jonge Pianist Nikolaas Kende eine reife, hoch konzentrierte Leistung: Tragischverschlossen, die leise
Lyrik wunderbar abgetönt, tiefsining nachempfunden der langsame, erste Satz. Das folgende Allegretto nur als kurzer harmonischer Ausgleich bevor im Presto Agitato hemmungslos ans Licht kommt, wie trügerisch dieser Frieden war.
Nikolaas Kende zeigte sich im Finale den jagenden Oktavtrillern, den synkopisch begleiteten Sechzehntel-Passagen, den immensen Deutlichkeitsanforderungen mitten im Gefecht jederzeit gewachsen.
